Niets is onaangenamer dan een reveille die van haar oren begint te maken om 4 uur 's morgens - bovendien als het om te werken is - en als je bovendien pas om 1 uur in uw bed zat is dat een hele ramp.

Die reveille liep af zaterdagmorgen - mijn iphone meldde mij onmiddellijk dat ik stante pede naar Engeland moest, die van mijn bedgenoot begon 1 minuut erna ook te gillen. Ik ben ervan overtuigd dat je die situaties ook allemaal goed kent.

Met een blik op oneindig beginnen we aan de rit richting Tuthill. Aan km 110 vliegen Jacques en Ben mij toeterend voorbij en om 5u30 sta ik aan te schuiven aan de Chunnel met een bleke tas koffie in mijn hand.

Dankzij het proflex gebeuren in Calais is Jacques fier om mij een uitgedroogde boterham in mijn hand te duwen terwijl hij - fris en monter - met een houten friskostokske een potje yoghurt van Danone tot de zijne maakt.

Om 9 uur arriveren we stipt bij Tuthill. Ik mag van Joost geen commentaar meer geven maar een kat vindt hier zeker zijn jongen nooit in terug. Man, man, man, miserie, miserie, miserie - als ze nog es een garage zoeken in FC de Kampioenen moeten ze bij DDT niet zijn maar wel bij Tuthill.

De ganse equipe is voor het eerst verzameld - Eric deelt - zoals gewoonlijk - de lakens uit en zet iedereen vlijtig aan het werk. Doel : een Porsche in wisselstukken in de Hilux krijgen. Verdeeld over boxen, in elk hoekske, elk open plaatske, het raakt allemaal zo vol als ... een Hilux van het Alltrack team.

Tussendoor een discussie over een gearbox, een drive shaft, front step hose, rear brake calipers en nog veel meer.

Ben ontpopt zich tot een meester verpakker, Joost tot een meester ontpakker (wat zit er in da pakske), Jacques tot een meester in spanbanden aanspannen, Eric - zoals steeds naarstig in de boeken en tomeloze discussies over torsiebaren, piongs van de boîte en banden met zachte gomme, en Francis, wel die keek ernaar. En was het niet echt gewoon om zoveel werkend volk te zien.

Tegen rond 14 uur is de klus dan toch geklaard en zijn we klaar om te vertrekken naar Southampton.

Een Toyota met een Porsche RS op een karre. Dat geeft veel bekijks. Nu weet ik niet of de mensen naar mij of naar de Porsche keken maar ik had ongewoon veel bekijks langs de weg.

In Southampton waren we om 17 uur. In Calais waren we om 20 uur en thuis in ons bed zaten we om 12 uur. Een dagske om u tegen de zeggen. Mijn bedgenoot ? Die vroeg stillekes hoe we het gesteld hadden ... maar ik lag toen al in dromenland.

Maar met een gerust geweten. Want de Porsche is klaar. Ziet er bloedmooi uit. De auto is afgeveerd om een Safari te rijden en trekt op als een kanon. Misschien een beetje lage topsnelheid voor de verbindingen maar ik heb nog maar weinig zo een bloedmooie machines gezien.

We hebben ondertussen ook al even het parcours bekeken. Ge moogt gerust zijn we zullen een tubeke creme aan onze kieten moeten smeren.

The countdown has started.

René en Eric