De auto's en piloten zijn moe en strijden verder naar de rustdag morgen in Novosibirsk. 

Na amper 4000 km zitten onze hardcompound banden er door en smachten we naar die nieuwe die we morgen breed zullen omhelzen.

We rijden voort en staan voorlopig geklasseerd in de top 10 door heel wat chance.  

Veel betere auto"s en piloten geraakten maar niet door Mongolië zonder problemen. 

De wegen zijn erg slecht en de pistes nog veel slechter. 

Een voorste schokdemper heeft een steen gepast - of omgekeerd - en vertoont diepe kloven in de mantel. 

Gelukkig hebben we reserve mee. Dus Trees, het is niet voor niets geweest ... 

Er is ook nieuws van Joost. Jacques en Joost zijn immers een aparte Peking-Parijs aan het rijden. 

Eerst een rappe auto, dan diesel erin gegoten, dan een beetje trager om uiteindelijk op een camion te geraken richting Novosibirsk. 

We zien mekaar morgen terug en dan komt het hele verhaal in het lang en het breed op de website.  

Als je wil klappen van tsjolen (West-Vlaams voor sukkelen), wel die gasten kunnen daarvan meespreken.  (Joost stuurde alvast enkele fotos door van de sjieke hotels, camp sites en mooie landschappen in Mongolie.)

Ondertussen genieten we van de zoveelste regenbui wat de pistes omtovert tot een slijkboel van hier tot in Tokyo.  

Voor die open auto"s - préwars van VOO 1940, daarvoor heb ik het meeste respect gekregen. 

Amaai mijne frak. 

Wat de geur in onze auto betreft valt dat goed mee.  

Ik heb al een ganse fles Kölnish wasser uitgespoten maar heb nog een tweede fles. 

Drank zonder Joost is schaars want die draagt de frigo mee. 

Nu maar hopen dat die K jettronic pomp van de Mercedes het euvel zal verhelpen zodat we ons dagelijks rantsoen kunnen gebruiken. 

Want eerlijk gezegd dat mankeert er hier aan. 

De drank is hier gewoon niet te zuipen. En ik ben maar zoals mijn leermeester overgeschakeld op cola light. Bwuuaaak. 

Ondertussen weet ik ook de krik al goed zitten. De wielbouten zijn bijna versleten van dagelijks die wielen op en af te draaien. Maar voor de rest zitten al onze wisselstukken nog netjes in hun plastiekske. Ook de momentsleutel laat af en toe een tandje vallen om het op zijn Datsuns te zeggen. 

Eric doet af en toe de was. Met een natten handdoek over zijn broek wrijven. Het is tijd dat we de vrouwkes terugzien. De reuk van de vuile was overheerst de reuk in onze valiezen maar morgen wordt dat probleem in Novosibirsk aangepakt. 

Daar doen we immers een groot onderhoud op mens en machine. 

Maar ook dan hoor ik de verhalen van Joost en Jacques. 

Kijk even op de foto"s. Die Ford Capri dacht dat hij sneller kon rijden dan al de rest ... 

Tot morgen. 

Eric en René