Na 2 dagen verbinding zonder greintje spanning maar wel met volle zonneschijn komen we aan in Parijs. Toeterend - als dat nog nodig is want vele van die auto's maken na dergelijke rit zodanig veel lawaai dat een toeter er amper nog bovenuit klimt. Weerzien met vrienden en familie - weerzien met de realiteit, want na al die weken ben je bijna vergeten hoe het anders is. 

Als we moeten samenvatten dan dit. Vallen en opstaan voor de meesten. Beetje veel geluk voor weinigen maar collegialiteit en vriendschap staan toch centraal in dit gebeuren. 

Mongolië was zeer zwaar. Maar diegene die dachten dat het daar voorbij zou zijn waren lelijk mis. 

De organisatie had er een boekje bij om alle slechte wegen en pistes met putten uit te kiezen. Putten om er een koei in te steken. 

Tot de laatse speciale in Zwitserland - op een ski piste - 700 meter stijgen op 15 km. En in de putten. Erg zwaar voor de auto's - ook vaak uitgeputte mensen - etappes werden afgelast door het weer maar dat was mijns inziens flauwekul. 

Vele deelnemers waren tenden (Wvl voor op het einde).Mekano's zijn in staking gegaan wegens veel te veel werk. Dan weet je het wel zeker. 

Voor Jacques en Joost was het een kalvarie. Ellende troef maar ze hebben niet opgegeven en een vermelding gekregen van de organisator. Dikke, dikke proficiat voor de volharding in zoveel miserie, en als de auto liep reden ze iedereen op een hoop. 

Voor ons kon het niet stuk natuurlijk. Vijfde tussen al die koersauto's - onze plaats was daar niet maar door de stuurkunst maar vooral kennis van taktiek en geloof in onszelf reed Eric ons zonder miserie naar Parijs. Toch één dag gewonnen. In de mist en vooral op de goaze. Er was respect van de deelnemers. Chapeau Eric - dit hebben we voor 90 % aan jou te danken. 

Ik mocht mij een dagje Jeremy Clarkson voelen. Genoten van elke dag - ook dat. En 250 grammen vermagerd (Eric veel meer) dat voel je meteen. 

Van de 80 kg wisselstukken hebben we een onnozel klein plastieken bandeke gebruikt. Al het andere zit nog in de verpakking. Homokineten, steekassen, piongs, creimaillère, rotorkappe, gruweiren, silentblokken, kardangs, velopomp, bobiene, naftepompe - ik dacht dat die langs de weg stonden, enz ... niet aangekomen. Super toch ??? 

En de omhelzingen van Joost en Jacques aan de finish deden de haren op mijn armen in de hoogte rijzen - ge kent dat ongetwijfeld. Spijtig want ze waren zo graag - en wie niet - bij de eersten geëindigd. 

Een super avontuur dat tot stand kwam met de permissie van thuis. Dat moet ook gezegd. Een ferme bloem aan Bieke, Mietje en Trees voor de commissies ter plaatse, voor de liefde en de zorg. 

Dank ook aan jullie thuis voor het supporteren. Steek de dozen kaarsen maar terug in de kas voor een volgende event want dat komt er voor Joost en Christine later dit jaar en voor ons wellicht in een nabije toekomst. Maar eerst thuis nog een beetje schone manieren hebben en dan het juiste moment met veel geduld afwachten. 

Het ga jullie goed, trouwe supporters - tot binnenkort - Top gear for ever. 

Joost en Jacques 

Eric en René 

Jeremy