Zaterdag 12 januari 2008 :    Atar – Nouakchott was de bedoeling

 

Totaal aantal gereden kilometers : weten we nog niet

Ik ben nu mijn verslagje aan het typen in de perswagen met Ben aan het stuur.

Toch wel niet zo éénvoudig aan 150 km/ uur.

Maar goed is zit toch achteraan en heb niets te doen.

Zoals jullie weten waren we gisteren met onze derrière in de boter gevallen bij “ La Marrocaine Des Colles “ de Marrokaanse vestiging van Bostik.

Het busje kwam ons zoals afgesproken om 6.30 uur afhalen aan het Hyatt hotel.

Voor minder gaan we niet.

Een kwartiertje later waren we terug aan de fabriek waar twee wachters onze prachtvehikels de ganse nacht bewaakt hadden.

Nog een fotootje van Joost met de directeur ex rallyman Patrick Borne en we konden het konvooi in gang zetten.

Een konvooi van onze vier Bostik wagens aangevuld met de gehavende Radio 2 wagen (Luc en Jo, niet die met de banjo…) maar toch met een nieuwe plexy voorruit, en onze nieuwe Taiwanese vrienden.

Patrick reed ons voor en zwaaide ons uit op de autosnelweg richting Ceuta.

Dus van Casa naar Ceuta goed voor 500 km.

Een lekker baantje, met alle variaties van landschappen.

Meer groen en meer koeien, maar dat interesseert jullie zeker niet.

In Ceuta de nodige papieren invullen, controle en nog eens controle.

Onze cameraman Christian, toch met een 50 jaren ervaring, ging aan de grens de camion ne keer filmen. Liep daar toch een douanier zeker.  Hoogst eigenaardig aan de grens toch!

Wagen opzij en Chris bijna het cachot in.

De laatste opnames wissen en we konden dan toch aanzetten. Chris toch!!

Blijkbaar zijn erg grote en kleine ferries.

De eerste van 14.30 uur was wel een kleine.

Wij erop en weg en de drie vrachtwagens een uurtje wachten op de volgende net iets grotere. Zij vertrokken om 15.30 uur.

In Algeciras afschijd genomen van Luc, Jo, Marc en uiteraard van Joost.

Vanaf hier iedereen apart.  Joost zal nu wel kunnen vlammen zeker.

Jullie weten ook dat Ben’s vrouwtje Shirley op haar ventje wacht om dan te bevallen.
Daarom hebben we Ben in de perswagen meegenomen en zit hij nu aan het stuur te draaien.  Nog een 1700 kilometer ze de bevalling mag beginnen.

Christian komt achter met de assistentietruck van Steven en Egfried.

Ik denk dat dit mijn laatste berichtje is.

Dank aan alle lezers van onze Marokkaanse avonturen.

Wij beleefden een prachtige week, zonder stress, vrienden onder elkaar en dat is waar het voor Joost om gaat.

Joostje dank je wel dat we dit samen mochten beleven.

En voort volgend jaar,….. ja, dat zien we nog wel.

Gustaaf